Και τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ...?

Αφού πέρασε η περίοδος που όλοι αμφισβητούσαν αν το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε τις εκλογές,αλλά και η περίοδος που ο κόσμος (μετά από παραίνεση των Μέσων) ασχολείτο με το αν ήταν έτοιμο ή όχι για να κυβερνήσει τη χώρα, τώρα βρισκόμαστε στην περίοδο του: "Ε, και να βγει το ΠΑΣΟΚ, τι θα κάνει?" . Αναρωτιούνται πολλά άτομα όχι αν το ΠΑΣΟΚ θα είναι καλύτερο από τη ΝΔ (κάτι που θεωρείται πλέον αδιαμφισβήτητο) αλλά αν θα καταφέρει να βγάλει τη χώρα από το τέλμα και αν θα καταφέρει να περάσει το τεστ της μάχης με την καθημερινότητα (το οποίο δυστυχώς είχε αρχίσει να χάνει κατά την τελευταία περίοδο της διακυβέρνησής του).

Σε όλους αυτούς πρέπει να υπενθυμίσουμε πως πέραν του ότι το ΠΑΣΟΚ το 1993 είχε παραλάβει μια διαλυμένη οικονομία (με τεράστια επιτόκια δανεισμού της τάξεως του 25%, με πολλές χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, με μεγάλα ελλείμματα και δημόσιο χρέος, με μεγάλη ανεργία κοκ) και παρόλα αυτά κατάφερε και στην ΟΝΕ να μας βάλει και Ολυμπιακούς να οργανώσει και μεγάλα έργα ανάπτυξης να πραγματοποιήσει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε στην Ιπποκράτους έχουν συσταθεί επιτροπές οι οποίες θα βοηθήσουν έτσι ώστε το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ να μπορέσει να επιτευχθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, πιο εύκολα και ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.

Η πιο σημαντική από αυτές είναι η επιτροπή για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Μόνο μέσα από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι δυνατόν και να περιορίσεις τη διαφθορά (περιορίζοντας ή ακόμη και εξαλείφοντας τις συναντήσεις μεταξύ κρατικών λειτουργών και πολιτών), να περιορίσεις τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή (μέσω των ηλεκτρονικών ελέγχων και διασταυρώσεων), να περιορίσεις τις σπατάλες του δημοσίου αλλά κυρίως να βελτιώσεις την ταχύτητα αλλά και το επίπεδο εξυπηρέτησης και να μειώσεις την ταλαιπωρία του Έλληνα πολίτη.

Το λεγόμενο λοιπόν e-government σε συνδυασμό με ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα (που να επιβαρύνει όσο το δυνατόν λιγότερο τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα) αλλά και με μία στροφή προς την πράσινη ανάπτυξη θα μπορούσε να αποτελέσει το εργαλείο όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για τη δημιουργία ενός νεοελληνικού οικονομικού θαύματος.

Στο εσωτερικό συνεχώς μας μιλούσαν για το Ιρλανδικό μοντέλο. Το νεοφιλελεύθερο δηλαδή μοντέλο της απόλυτης ελευθερίας της αγοράς. Σήμερα όμως οι χώρες οι οποίες πλήττονται βαρύτερα από τις υπόλοιπες λόγω της κρίσης είναι αυτές. Κανείς δε μιλάει όμως για χώρες όπως οι Σκανδιναβικές που λόγω του κοινωνικού τους κράτους, της στροφής τους προς τις ανανεώσιμες ενέργειες και τις νέες τεχνολογίες αλλά και λόγω της επιρροής που ασκεί το δημόσιο στο χρηματοοικονομικό τους σύστημα έχουν επηρεαστεί λιγότερο από όλες και βγαίνουν σχεδόν αλώβητες από την κρίση.

Τώρα μπορεί κάποιοι να πουν πως η Ελλάδα δεν είναι Σκανδιναβία, ή πως οι Έλληνες και η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε σε 100 χρόνια και χίλια δυο ακόμη μεμψίμοιρα... Σε αυτούς λοιπόν πρέπει να απαντήσουμε πως αν θέλουμε επιτέλους να μην αισθανόμαστε οι φτωχοί συγγενείς των υπολοίπων Ευρωπαίων έχουμε πραγματικά πολύ μικρά περιθώρια για να κάνουμε τις αναγκαίες αλλαγές. Αλλαγές που αν δε γίνουν όσο το γρηγορότερο δυνατόν, θα βλέπουμε συνεχώς τη χώρα να διολισθαίνει και να κατρακυλά...