Οι ΗΠΑ προχωρούν και η Ευρώπη φιλελεύθερα κρατεί!

Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην οποία βρισκόμαστε, παρατηρούμε πως για άλλη μία φορά προηγούνται οι ΗΠΑ. Αυτή τη φορά δε διστάζουν να πάρουν μέτρα ευρείας κλίμακας, βάζοντας στην άκρη τη λογική της (νεοφιλ)ελεύθερης αγοράς και συνειδητοποιώντας πως ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί η κρίση είναι με αύξηση της καταναλωτικής δύναμης των πολιτών άμεσα (με φοροαπαλλαγές των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων) και έμμεσα (με ενίσχυση της δημόσιας παιδείας και τη δημιουργία για πρώτη φορά δημόσιου συστήματος υγείας) αλλά και φυσικά με δημόσιες επενδύσεις. Οι ΗΠΑ, οι πρωταθλητές της Ελεύθερης Αγοράς και της δημοσιονομικής σταθερότητας, ξεπερνούν τα συμπλέγματα τους και επιστρέφουν στις ρίζες τους. Στις ρίζες τους εννοώ στις πρακτικές του New Deal και το Φ Ρούσβελτ, κατά τη διάρκεια του οποίου η αμερικανική Οικονομία γιγαντώθηκε και κατέκτησε την πρωτοπορία της παγκόσμιας οικονομικής σκηνής. Με μία πιο σύγχρονη μορφή όμως. Πέρα από δημόσια έργα σήμερα δίνουν σημασία και στις νέες μορφές ενέργειας και την τεχνολογία, τη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη. Τα μέτρα αυτά έχουν φέρει συγκρατημένη αισιοδοξία και φαίνεται πως μέχρι το τέλος του έτους θα έχουν φέρει τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά .


Στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, παρατηρούμε τους ηγέτες, και κυρίως τους συντηρητικούς (Μέρκελ, Σαρκοζί κ.ο.κ.) μετά βίας να προωθούν κάποια μέτρα για την περαιτέρω στήριξη της οικονομίας. Σα να μην έφτανε αυτό, πιέζουν τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης να τηρήσουν τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (που περιορίζει ουσιαστικά τις δυνατότητες κρατικής παρέμβασης αφού θέτει ανώτατο όριο για το έλλειμμα το 3% και τάση μείωσης του δημοσίου χρέους). Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως για να ακολουθήσει και η Ευρώπη το μονοπάτι των ΗΠΑ για έξοδο από την κρίση θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα πανευρωπαϊκό πακέτο στήριξης (ως επιβράβευση για την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας) με στόχο την ενίσχυση της οικονομίας όλης της ΕΕ, ίσως και κάποιων όμορων χωρών-αγορών μεγάλης σημασίας για την ΕΕ (Ουκρανία-Βαλκάνια-Ισλανδία). Αν υποθέσουν πως έιναι αρκετό να βγει η κάθε χώρα μόνη της από την κρίση, μάλλον επιβαρύνουν και παρατείνουν την κρίση και στην ίδια τους τη χώρα, αφού πχ μια Γερμανία δε γίνεται να έχει ρυθμούς ανάπτυξης αν δεν έχουν ανακάμψει όλες οι ευρωπαϊκές χώρες που αποτελούν τις αγορές στις οποίες πουλάει τα προϊόντα της...